U-Boot-Kriegsführung im Zweiten Weltkrieg

U-Boot-Kriegsführung im Zweiten Weltkrieg - Die Geschichte des Kampfes unter den Wellen im atlantischen und pazifischen Kriegsgebiet

Publisher: Charles River Editors

Cover: Hard Cover

Description: Tijdens de Tweede Wereldoorlog loerde het gevaar zowel in het koude grijze water van de Noordzee als in de glinsterende blauwe golven van de tropische Atlantische Oceaan toen Adolf Hitlers Derde Rijk probeerde de geallieerde scheepvaartroutes te ontwrichten met onderzeeëraanvallen. Duitse en Britse onderzeeërs zochten het uitgestrekte oceanische slagveld af op zoek naar prooien, terwijl wetenschappers nieuwe technologieën en tegenmaatregelen ontwikkelden. De onderzeeëroorlog begon voorzichtig tijdens de Amerikaanse Burgeroorlog (hoewel Nederland en Engeland eeuwen eerder kleine prototypes hadden gebouwd en de Amerikaanse sergeant Ezra Lee in 1776 de "eenmansschildpad" tevergeefs tegen de HMS Eagle bij New York bestuurde). De uitvinding van de torpedo door de Brit Robert Whitehead introduceerde het wapen dat later het meest door onderzeeërs zou worden gebruikt. Voortdurende verbeteringen aan het ontwerp van Whitehead leidden tot militaire Torpedo's die in beide wereldoorlogen tegen schepen werden gebruikt. De eerste Slag om de Atlantische Oceaan vond plaats in de Eerste Wereldoorlog, toen het rijk zijn onderzeeërs tegen Engeland gebruikte. Tijdens de 52,5 maanden van de oorlog stuurden Duitse onderzeeërs een groot deel van de Britse koopvaardij naar de bodem. Dat de Duitsers zowel in de Eerste als in de Tweede Wereldoorlog afhankelijk waren van onderzeeërs, had vooral te maken met de geografische ligging van hun land. De Duitsers erkenden uiteindelijk het primaat van de Royal Navy en haar vermogen om in geval van oorlog de korte Duitse kustlijn te blokkeren. Terwijl de Britten oppervlakteschepen gemakkelijk konden tegenhouden, glipten onderzeeërs ongezien uit hun ankerplaatsen in Kiel of Hamburg en konden ze de Engelse koopvaardijschepen uitschakelen. Tijdens de Eerste Wereldoorlog opereerden Duitse onderzeeërs op één na alleen. Aanvankelijk verspreidden de Britten en de landen die Engeland van voedsel en materialen voorzagen hun schepen afzonderlijk over de oceaan, waardoor ze kwetsbaar werden voor de eenzame onderzeeërs. Toen het konvooisysteem tegen het einde van de oorlog echter algemeen opnieuw werd ingevoerd, keerde het tij ten gunste van oppervlakteschepen, zoals een kapitein van een onderzeeboot beschreef: ‘De oceanen werden plotseling kaal en leeg; gedurende lange perioden zagen de U-boten afzonderlijk helemaal niets; en toen verscheen er plotseling een enorme verzameling schepen, dertig of vijftig of meer, omringd door een sterke escorte van allerlei soorten oorlogsschepen. (Blair, 1996, 55). De Eerste Wereldoorlog bewees de waarde van onderzeeërs en zorgde voor een wijdverbreid gebruik ervan in het volgende conflict. Naast Duitsland en Groot-Brittannië bouwden ook Japan en de Verenigde Staten voor en/of tijdens de oorlog uitgebreide onderzeebootvloten. Een cruciale innovatie bij onderzeeëroperaties in de Atlantische Oceaan tijdens de Tweede Wereldoorlog was de tactiek van de wolvenroedel, waarin admiraal Karl Dönitz groot vertrouwen stelde: ‘Hoe groter het aantal onderzeeërs dat tegelijkertijd kan worden aangevallen, hoe groter de kans werd gunstiger voor elke individuele aanvaller [...] Het was duidelijk dat om strategische en algemene tactische redenen de aanvallen op de konvooien moesten worden uitgevoerd door een aantal samenwerkende onderzeeërs. (Dönitz, 1990, 4). Maar zelfs de Wolf Pack bleek onvoldoende om de Atlantische konvooien te verslaan en de geallieerde handel te stoppen – in schril contrast met de Stille Oceaan, waar Amerika’s formidabele onderzeeërs een groot deel van de Japanse koopvaardijvloot vernietigden en zware schade toebrachten aan de Japanse Keizerlijke Marine.

Note: Duitstalig

Catalog Ident for orde­ring: S48282

€ 22,50